114 / 119
Ewald Christoffers +
Dören apen na de groode Welt.
Feernte un na Frömde. Haast van alleen gaht denn wär de
mit dat Kieken kummt vansülmst ok wär dat Lengen na
solang nich mehr to sehn, aber alltied doch dor weer. Un
Sicht kloar word, denn sökt uns Oogen wiß wär all dat, wat
wenn se erst wär de natte Dooken na baben treckt, de
Aber ick weet ja ok dit: achter de Näbel sitt de Sünn. Un
tägen all dat Griese un Graue in mien lüttje Welt.
Doran mutt ick denken, wieldess ick na buten kiek. Säker,
dor wiß nüms anners up uns Kurs wäsen?
Daak över Boord, keen Handbreet vör Oogen to sehn. Sull
Kraft dör de dick-graue Waschköken. Natt un kolt kroop de
Halfblind, woll mit Radaroogen, plögte dat Schipp mit halve
in de Mast hung, van worut een Matros Utkiek hull.
Vörschipp nich to sehn, ok nich de blicken Kast, de baben
Daag lang Angst. Nich burgen, as in een säker Huus. Dat
dumpe Tuten van’t Näbelhörn dör Mark un Been. Twee
Kurs up Boston. Twee Daag lang gung mi dat stumpe-
Damals, as wie mit Schipp unner Neefundland leepen, mit
Wat later hebb ick erst ro recht begräpen, wat he meen.
binnen givt noch genoog to sehn.
Vör allen du markst mal wär, dat du een to Huus hest. Dor
tied: Daak för de Fensters hett ok sein Goods, mien Jung.
wat de steenern Müüren um mi to bedüden. Vader sä all-
lett, ok nich för’n Oogenblick, word mi dat so richtig kloar,
Nu, wor de griese Müür dor buten dicht is as’n Pott, nix dör-