Basic HTML-Version
IK KAAM VAN BUTEN UT DAT HOLT
Ik kaam van buten ut dat Holt,
ik mutt Jo seggen, dor’sd bitterkold.
Mien Knejen pepern, mien Hannen kellen,
man ik mutt Jo nu wat vertellen.
As ik so strumpel dör dat Holt
- ik sää ja al, weer bitterkold –
do doch ik in mien Eenigkeit:
Nu kommt de Tied mit heel völ Freid.
Denn mark ik dat doch elkemaal:
Wiehnacht kummt nu up uns daal.
Up all de hooge düster Dannen
seh ik denn golden Lüchtjes brannen.
De Wulken baven kriegen en Schör,
dor luurt dat Christkindje denn dör.
Ik hebb mi verfehrt, Klöör schoot mi ut,
denn dat Christkindje reep luut:
„Knecht Ruprecht dor, du olle Brör,
löppst stappfoots so van Döör to Döör,
ik raad di, legg’n Tree dorbi,
de Kinner wachten al up di.
De Himmelspoort nu open steiht,
de Bliedskup dör all Straten weiht.
Old un Jung sallen vanavend weeten:
Drock un Unrüst düren’s vergeeten.“
Ik sä:“Christkindje, hebb keen Nood,
ik bün je noch heel good to Foot.
Man de swaare Sack mit all mooi Saken
geiht mi mit leverlaa up’d Knaken.
Man ik bruuk blot noch disse Drift,
war dat blot leeve Kinner gifft.
För disse Joar is dat denn ut,
ik bruuk neet mehr in’d Koll herut.“
Christkindje sä: „Denn is’t je good,
denn gah mit Gott, du olle Blood!“
Bi’d lesde Döör klopp ik nu an:
„Wo sünd Ji mit Jo Kinner d’ran?“
„Uns Lütten sünd as all de Kinner,
un de sünd leev, mal mehr, mal minner.“