www.strandlooper. com
5
DE VEER KEERSEN
Veer Keersen brannen an de Adventskranz. Dat ist
still in de Kamer, so still, dat to hören is, wo se mit-
nanner proten. De erste Keers seegt: „Mien Nam is
FRÄÄ! Mien Lücht schient, man de Minsken hollen
keen Frää. Se willen mi neet!“ Disse Keers word min-
ner un minner un geiht denn ut.
De tweede Keers fluckert un lett sück hören: „Ick
heet GLOOV! Man ich bün d´r over. De Minsken
willen van Gott nix mehr weeten. Dat hett keen Sinn
mehr, dat ick brann!“ Een Zog weiht dör de Kamer
un ok diesse Keers is ut.
Heel sacht un trürig mellt sück nu de darde Keers to
Woord. „Ick heet LEEVDE! Man ick hebb keen Mood
mehr to brannen. De Minsken schuven mi an´t Siet.
Se sehn blot noch sück sülvst un neet de annern, de
hör Leevde nödig hebben“. Un na een lesde
Upflackern is ok dit Lüchtje ut.
Nu kummt een Kind in de Kamer. Dat kann hast nix
sehn, man word doch dat Lücht van de veerde Keers
gewohr und seegt: „He, ji sölen doch alle brannen un
dree van jo staan dor so doot herum.“
Nu lett sück de veerde Keers hören: „Wees man neet
bang! Solang as ICK brann, könen wie ok de annern
weer ansteeken un an´t Lüchten brengen. Ick heet
HOOP!“ Un mit een ofbrannt Rietstick nimmt dat
Kind Füür van de veerde Keers un steckt de annern
weer an.
Nu lüchten se all mitnanner: HOOP, LEEVDE, GLOOV
un FRÄÄ.
Diesen Text als Druckversion anzeigen
