Nimm - hum
- man !
De Ludgerikark
in Nörden is een heel olle Kark. Mit een mooy Chor, is dat, as in
all’ sückse oll’n Karken
baldadig
in hallt. Rund um dat Chor is ´n Umgang, und in disse Umgang sünd
Grafftsteden, woor in olle Tieden de oll’ Nörder BÖrgers bisett't
wurden, und an de Pielers van de Kark wurden dann Tafels uphangen mit de
Nam und de Anschrift van de Overlebenden.
Nu wohnde
in Norden de Wittwe Freeden, de hör Mann ok in de Kark begraben war.
Se haar nu weer een neeen Freyer, de Se ok geern lieden much un ok geern
nehmen wull, man Se wuß nee, of Se dat wegen hör verstürben
erste Mann ok woll mit´n good Geweten doon dürß. Um sück
daarower to bedoren, gung Se in de Kark an de Grafftstee van hör Mann
un reep: "Freeden, mien lewe Freeden! daar is nu de Jakob Fischer, de will
mi nu geern to’n Fro hem'm un ik mach hum ok jewoll lieden. He is een brawe,
treuen un uprechte Keerl un ik lööw ok woll, dat ik good mit
hum torecht kam; man nu weet ik nee, of dat ok woll in dien Sinn is, dat
ik weer heiroden do un of ik dat woll doon dür." As Se dor nu in Andacht
´n Settje staan bleew, kern de een hohle Stimm’ van bowen: "Nimm
- hum - man !" Och wat weer Fro Freeden dor blied, dat hör Mann nix
tegen een Hochtied har. Se kreeg Jakob Fischer nu weer to’n Mann un weer
ok recht glükkelk mit hum.
Waar
kem nu aber de Grabesstimm' her?
Dor
bowen in dat Chor seit een Maler, de dat Gewölbe van de K'ark utbetern
muß, un äs de nu hörte, in wat för een Geweetensnot
Fro Freeden weer, hülp he hörderut un reep: "Nimm - hum - man!“ |
|
|
